Tweet Music: Tribute to P.O.P รักของเธอมีจริงเปล่า?

จากโพสต์เรื่องเพลงเก่าของผม ผมมีอาการทางจิตอย่างหนึ่ง คือชอบดื่มดำ่ความสุขจากเรื่องราวที่เคยผ่านมา หลายคนอาจเรียกว่า “โรคคนแก่” แต่ผมก็ไม่ใส่ใจ ความแก่เยาว์เป็นเรื่องสัมพัทธ์ระหว่างคน แต่สำคัญคือตัวเราเองต่างหากที่จะยืนยันได้เอง จากการเปิดใจสู่เรื่องใหม่ๆ การริเริ่มทำสิ่งใหม่ พัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลา การรำลึกอดีตของผม กลับเป็นแรงผลักดันให้ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไปข้างหน้า

จากการได้นอนดื่มด่ำอดีตถึงชั่วโมงเต็มๆ ผมระลึกขึ้นได้อีกอย่างว่า ผมได้รับอิทธิพลทางดนตรีจากที่ใดบ้าง ผมมีชีวิตช่วงวัยรุ่นในตอนที่ค่ายเพลงขนมปังก่อตั้งและเริ่มสร้างผลงานจนติดตราตรึงใจแฟนๆ เพลง ที่เปิดทางเลือกใหม่ๆ ขณะที่ถ้ามองลึกลงไปอีกนิด ผมเริ่มเล่นกีตาร์ในตอนที่วง P.O.P ปล่อยผลงานแรกพอดี และผมกลายเป็นแฟนเพลงมานับแต่นั้น

นึกขึ้นได้ ผมเปิด Youtube จากมือถือเพื่อดูเพลงโปรดสมัยวัยรุ่น และถึงกับอึ้งที่พบว่าผมพลาดแม้แต่คอนเสริตสุดท้ายของวง (เรียกว่าแฟนเพลงที่ไม่ดีเท่าเไร เพราะไม่เคยดูคอนเสริตและซื้อแค่เทปกับซีดีอย่างละ 1) การได้ดูอะไรที่เป็นสิ่งที่เคยชอบในอดีต ทำผมนอนไม่หลับ (ตอนนั้นตี 5 กว่าๆ แล้ว) จนต้องลุกขึ้นมาซึมซาบกับมัน เช่นไปขโมยกีตาร์ของน้องสาว ที่อยู่ถึงอีกห้อง แล้วมานั่งอัดเพลงนี้ (กีตาร์ของผม มี 3 ตัวค่อยๆ พังไปจนเล่นไม่ได้ซักตัว)

อัดด้วยไมค์ตัวเดียว ไม่ได้ดูเรื่อง Gain มากนัก ผมไม่ได้เล่นกีตาร์นานมาก เลยดูแป๊กหน่อยๆ (ข้ออ้างคือใช้ feel เล่น :P) เล่นรอบแรกแล้วพังจนต้องหยุด เล่นรอบสองพอได้ สังเกตว่าการอดนอนทำให้เสียงแหบ มีช่วงกลืนน้ำลายไม่ทันอีกตั่งหาก แต่ก็ไม่บันทึกใหม่แล้วครับ เพราะอยากให้มันได้ฟีลเหมือนการเขียน Tweet ฟังจบแล้วผ่านๆ ไป แล้วก็เล่นเพลงอื่นๆ บ้างไปเรื่อยๆ สนุกดี (และต้องขออภัยแฟนเพลงตัวจริง ที่คุณภาพงานออกมาแย่ แต่ดันเขียนไปว่า Tribute to)

ถ้าไม่เบื่อกันเสียก่อน คงจะมีมาอีกเยอะ ตอนนี้ผมได้กีตาร์ใหม่ละ (Thx you my sis)

ส่่วนถ้าใครได้ฟังแล้ว นึกสนุก มีกีตาร์ เปียโน หรือแม้แต่คาราโอเกะอยู่ใกล้ๆ มาร่วม Tribute ให้กับศิลปินที่ชื่นชอบ ผมก็อยากจะฟังครับ