จากโพสต์เรื่องเพลงเก่าของผม ผมมีอาการทางจิตอย่างหนึ่ง คือชอบดื่มดำ่ความสุขจากเรื่องราวที่เคยผ่านมา หลายคนอาจเรียกว่า “โรคคนแก่” แต่ผมก็ไม่ใส่ใจ 😛 ความแก่เยาว์เป็นเรื่องสัมพัทธ์ระหว่างคน แต่สำคัญคือตัวเราเองต่างหากที่จะยืนยันได้เอง จากการเปิดใจสู่เรื่องใหม่ๆ การริเริ่มทำสิ่งใหม่ พัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลา การรำลึกอดีตของผม กลับเป็นแรงผลักดันให้ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไปข้างหน้า
จากการได้นอนดื่มด่ำอดีตถึงชั่วโมงเต็มๆ ผมระลึกขึ้นได้อีกอย่างว่า ผมได้รับอิทธิพลทางดนตรีจากที่ใดบ้าง ผมมีชีวิตช่วงวัยรุ่นในตอนที่ค่ายเพลงขนมปังก่อตั้งและเริ่มสร้างผลงานจนติดตราตรึงใจแฟนๆ เพลง ที่เปิดทางเลือกใหม่ๆ ขณะที่ถ้ามองลึกลงไปอีกนิด ผมเริ่มเล่นกีตาร์ในตอนที่วง P.O.P ปล่อยผลงานแรกพอดี และผมกลายเป็นแฟนเพลงมานับแต่นั้น
นึกขึ้นได้ ผมเปิด Youtube จากมือถือเพื่อดูเพลงโปรดสมัยวัยรุ่น และถึงกับอึ้งที่พบว่าผมพลาดแม้แต่คอนเสริตสุดท้ายของวง (เรียกว่าแฟนเพลงที่ไม่ดีเท่าเไร เพราะไม่เคยดูคอนเสริตและซื้อแค่เทปกับซีดีอย่างละ 1) การได้ดูอะไรที่เป็นสิ่งที่เคยชอบในอดีต ทำผมนอนไม่หลับ (ตอนนั้นตี 5 กว่าๆ แล้ว) จนต้องลุกขึ้นมาซึมซาบกับมัน เช่นไปขโมยกีตาร์ของน้องสาว ที่อยู่ถึงอีกห้อง แล้วมานั่งอัดเพลงนี้ 😀 (กีตาร์ของผม มี 3 ตัวค่อยๆ พังไปจนเล่นไม่ได้ซักตัว)
อัดด้วยไมค์ตัวเดียว ไม่ได้ดูเรื่อง Gain มากนัก ผมไม่ได้เล่นกีตาร์นานมาก เลยดูแป๊กหน่อยๆ (ข้ออ้างคือใช้ feel เล่น :P) เล่นรอบแรกแล้วพังจนต้องหยุด เล่นรอบสองพอได้ สังเกตว่าการอดนอนทำให้เสียงแหบ มีช่วงกลืนน้ำลายไม่ทันอีกตั่งหาก แต่ก็ไม่บันทึกใหม่แล้วครับ เพราะอยากให้มันได้ฟีลเหมือนการเขียน Tweet ฟังจบแล้วผ่านๆ ไป แล้วก็เล่นเพลงอื่นๆ บ้างไปเรื่อยๆ สนุกดี (และต้องขออภัยแฟนเพลงตัวจริง ที่คุณภาพงานออกมาแย่ แต่ดันเขียนไปว่า Tribute to)
ถ้าไม่เบื่อกันเสียก่อน คงจะมีมาอีกเยอะ ตอนนี้ผมได้กีตาร์ใหม่ละ (Thx you my sis) 😀
ส่่วนถ้าใครได้ฟังแล้ว นึกสนุก มีกีตาร์ เปียโน หรือแม้แต่คาราโอเกะอยู่ใกล้ๆ มาร่วม Tribute ให้กับศิลปินที่ชื่นชอบ ผมก็อยากจะฟังครับ 😀
แหบสเน่ห์ !