ช่วงนี้มีกระแสความแรงของ The Queen’s Gambit (2020) ซีรีย์ขนาดสั้นที่สร้างจากนิยายเรื่องเดียวกัน เกี่ยวกับเด็กที่มีพรสวรรค์การเล่นหมากรุกในระดับสูง
คำอ้าง: ข้อเขียนนี้กล่าวถึงส่วนไม่สำคัญ ไม่มีส่วนทำลายอรรถรสของเนื้อเรื่องหลัก
ในหนังจะมีฉากให้เด็กใน Orphanage (ไม่ขอแปลว่าบ้านเด็กกำพร้าเพราะคำแปลไทยฟังดูหดหู่กว่าสภาพในหนัง) กินยาเม็ดสองเม็ด ที่ในหนังเรียกว่า “วิตามิน” โดยสีน้ำตาลจะเป็นวิตามินจริง ส่วนสีเขียวจะเป็นยาลดความวิตกกังวล Tranqualizer หรือเรียกระบุให้ตรงกับยุคสมัยนั้น คือ “Librium” ซึ่งพอกินแรก ๆ จะรู้สึกอ่อนเพลียหมดแรง การกินก่อนนอนจะช่วยให้นอนหลับสบาย หรือกรณีตัวละครหลัก คือสามารถใช้ยาสร้างภาพจำลองในหัวได้ ทีสำคัญคือเลิกยาก เพราะมีคุณสมบัติเสพติด ตอนถูกบังคับให้เลิกมีอาการลงแดง
ทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่า การใช้ยากล่อมประสาทลักษณะนี้ มีผลคล้าย ๆ สิ่งที่คนไทยเจอมาตลอด ในรอบหลายสิบปี บางคนเลิกได้โดยง่าย เพราะอาจไม่ได้เสพติดแต่แรก หรือบางคนมีอาการลงแดง ไม่สามารถเลิกยาได้โดยง่าย แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนสูตรยาใหม่ ก็ยังโหยหายาแบบเก่า ยังต้องการสูตรยาเดิม และเห็นภาพหลอนแบบเดิม ๆ จากความทรงจำเดิมที่มีอยู่
ลักษณะของการใช้ยามาอธิบาย (Metaphor) บริบทในชีวิตจริง ครั้งแรกผู้เขียนพบเจอจากหนัง The Matrix (1999) ที่เอาฉากอันน่าจดจำอย่างการเสนอยกเม็ดสีแดงกับยาเม็ดสีน้ำเงินให้เลือก ถ้าเลือกสีแดงคืออยู่กับโลกจริง ส่วนยาเม็ดสีน้ำเงินจะกลับไปสู่โลกเดิม โลกแห่ง VR ที่วาดทับโลกจริงอีกที
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในไทย ถึงวันนี้ (2020) คุณจะพบโลกคู่ขนานที่ไม่มีวันบรรจบกัน โลกใบหนึ่งของคนกินยาเม็ดสีแดง อีกโลกใบหนึ่งเป็นของยาเม็ดสีน้ำเงิน
ยาเม็ดสีแดงมองเห็น Dystopia ยาเม็ดสีน้ำเงินเห็น Utopia
ยาเม็ดสีแดงเรียกร้องการเปลี่ยนแปลง ยาเม็ดสีน้ำเงินบอกว่าโลกใบเดิม ๆ ก็ดีอยู่แล้ว
คนอ่านข้อเขียนนี้มักจะเลือกยาเม็ดสีแดง ส่วนยาเม็ดสีน้ำเงินอยู่ที่ไหนกัน? เขาอยู่ในโลกคู่ขนานไงครับ 😆
