ภาพประกอบจาก Link คุณพ่อของผม ท่านให้ความสำคัญกับการอ่านมาก ผมเชื่อว่าเด็กส่วนใหญ่ไม่รู้หรอก ว่าทำไมต้องอ่านหนังสือ โดยไม่นับว่าผมคือเด็กรุ่น Video Game Generation คือ (เกือบจะ) เกิดมาพร้อมกับวิดีโอเกมเลย จำความได้ว่าตอนที่เห็นการต่อเครื่องเกมเข้ากับทีวีเพื่อที่จะเล่นเกมครั้งแรก ตอนประมาณ 5 ขวบได้ มันเป็นความรู้สึกที่มหัศจรรย์มาก เพราะผมโตมาจากยุคที่ไม่รู้ว่าทีวีทำแบบนี้ได้มาก่อน ลองจินตนาการถึงเด็กที่เกิดมาแล้วเห็น iPad พวกเขาจะไม่ประหลาดใจหรือสงสัยว่ามันทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไร เพราะมันเห็นมาตั้งแต่เกิด (Pre-Conceive) เด็กรุ่นวิดีโอเกม เราคงไม่คาดหวังว่าพวกเขาจะเสพติดการอ่านได้อย่างไร จริงไหมครับ วิธีการในความพยายามล่อลวงให้ผมและน้องชายอีกคนอ่านหนังสือของพ่อคือ บ่ายวันเสาร์ พ่อจะให้เงินไปเล่นเกม ในข้ออ้างว่า ‘พักผ่อนสมอง’ โดยมีข้อผูกมัดว่าพรุ่งนี้จะได้อ่านหนังสือ ท่านผู้อ่านคงพอเดาได้ว่า วิธีแบบนี้ไม่ได้ผล ผมไปเล่นเกมจริง แต่วันต่อมาก็ไปเล่นอย่างอื่นตามประสาเด็ก ส่วนคุณแม่ผม มักจะชอบยกตัวอย่างพี่บ้านตรงข้าม ที่นอกจากจะเรียนเก่งแล้ว เสาร์ อาทิตย์ยังเอาหนังสือมาเปิดอ่านหน้าบ้านให้แม่ผมเห็น จนแม่ผมต้องเอามาเล่าให้ผมฟัง ส่วนผมฟังแล้วก็ก้มหน้าก้มตากดเกมบอยต่อ เพราะความสนุกต่างกันมาก อย่างที่คุณก็เดาได้ ผ่านเวลามาสิบกว่าปี ทุกวันนี้ผมเข้าร้านหนังสือและซื้อหนังสือมาใหม่แทบทุกสัปดาห์ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือต่างประเทศภาษาอังกฤษ เหตุผลหลักคือหนังสือไทยมีเนื้อหาหลากหลายน้อย แต่ที่น่าสนใจก็มีบ้าง แต่เทียบไม่ได้เลยกับภาษาอังกฤษที่ตลาดคนอ่านใหญ่กว่ามากนัก ผมเองก็ไม่แน่ใจว่า ถ้าแม่รู้ว่า 10 […]