คาริล ยิบราน พูดถึงความรัก

 เพราะแม้ขณะที่ความรักสวมมงกุฎให้เธอ 
มันก็จะตรึงกางเขนเธอ 
และขณะที่มันให้ความเติบโตแก่เธอนั้น 
มันก็จะตัดรอนเธอด้วย 
แม้ขณะเมื่อมันไต่ขึ้นไปสู่ยอดสูง 
และลูบไล้กิ่งก้านอันแกว่งไกวในแสงอรุณ 
แต่มันก็จะหยั่งลงสู่รากลึก 
และเขย่าถอนตรงที่ยึดมั่นอยู่กับดินด้วย 

ความรักจะรวบรวมเธอเข้าดังฝักข้าวโพด 
มันจะแกะเธอออกจนเปลือยเปล่า 
แล้วมันจะร่อนเพื่อให้เธอหลุดจากเปลือก 
มันจะบดเธอจนเป็นผงขาวแล้วก็จะขยำจนเธออ่อนเปียก 
แล้วมันก็จะนำเธอเข้าสู่ไฟอันศักดิ์สิทธิ์ของมัน 
เพื่อว่าเธอจะได้กลายเป็นอาหารทิพย์ของพระเป็นเจ้า 
ความรักจะกระทำสิ่งทั้งหมดนี้แก่เธอ 
เพื่อว่าเธอจะได้หยั่งรู้ความลับของดวงใจเธอเอง 
และด้วยความรู้นั้นเธอก็จะได้เป็นส่วนหนึ่งของดวงใจแห่งชีวิตอมตะ 
แต่ถ้าหากด้วยความกลัว 
เธอมุ่งแต่แสวงหาความสงบสุขและความสำราญจากความรัก 
ก็จะเป็นการดีกว่าที่เธอควรจะปกคลุมความเปลือยเปล่าของตน
และหลีกหนีออกไปเสียจากลานบด ไปสู่โลกอันไร้ฤดูกาล 
ที่ซึ่งเธอจะหัวเราะก็ไม่เต็มที่และจะร้องไห้ก็ไม่เต็มที่