วานนี้ได้โต้เถียงกับพี่ @norsez ประมาณ 14 ข้อความ โดยหัวเรื่องมันเกี่ยวกับหนังสือไพร่สู้ เนื้อหาเกี่ยวกับการต่อสู้เพื่อให้มีระบบโหวตที่แท้จริง พี่ @norsez เสนอความคิดที่ว่าหากเราร่วมกันพัฒนาตัวเองก่อนแล้ว แล้วทุกคนทำแบบเดียวกัน เราก็จะแข็งแรงโดยไม่ต้องพึ่งนโยบายรัฐบาล ซึ่งก็ต้องบอกว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้เลยครับ
ผมเลยขอแสดงอุปมาอันหนึ่ง ที่เคยคิดไว้นานแล้ว เพื่อชี้ว่าทำไมการที่เราสามารถโหวตรัฐบาลได้ เป็น “สิ่งจำเป็น”เปรียบประเทศ เป็นอาณาเขตที่มีคนอาศัยอยู่
รัฐบาลคือองค์กรมาเฟียของอาณาเขตนั้น
ประชากรทุกคนในพื้นที่ต้องจ่ายภาษี หรือเรียกว่า “ค่าคุ้มครอง” ในทุกกระบวนธุรกรรมการเงิน
หรือหากสิ้นปีมีรายได้มากเกิน ก็ต้องจ่ายค่าคุ้มครองนี้อีกก้อน
เป็นค่าคุ้มครองว่าเราจะอาศัยอยู่ภายใต้ความสงบสุข ภายใต้กฏหมายที่มาเฟียเป็นผู้ออก
มาเฟียก็มีหน้าที่พัฒนาสังคมและเศรษฐกิจอีกอย่าง นอกจากออกกฏมาคุ้มครองประชาชนแล้ว
ตอนนี้เรามาถึงจุดสำคัญแล้วครับ เพราะบางประเทศในโลกนี้ องค์กรมาเฟียผูกขาดการดำเนินงานในพื้นที่นั้นจริงๆ เช่นพม่า หรือเกาหลีเหนือ จีน
แต่บางพื้นที่อย่างบ้านเรานั้น “คลุมเคลือ” ไม่ขอบอกว่าคลุมเคลืออย่างไร
สุดท้ายมันก็มีตัวเลือกง่ายๆ ว่าเราอยากได้แบบไหน เราจ่ายภาษี จ่ายค่าคุ้มครองไปแล้ว เราอยากมีส่วนร่วมในการเลือกคนเข้าไปเป็นมาเฟีย
หรืออยากให้มาเฟียทำงานไปตามใจ โดยที่เรามีหน้าที่ “พัฒนาตัวเอง” แล้วจ่ายค่าคุ้มครองไป
คุณมีคำตอบในใจแล้วครับ ซึ่งก็ไม่จำเป็นต้อง “เหมือนกัน”
ปล. สมมติอีกอย่างว่าหากผมเกิดมาในพื้นที่มาเฟียอย่างเกาหลีเหนือ ก็นึกภาพไม่ออกแล้วครับ ว่าจะพัฒนาตัวเองเพื่อให้มีอินเตอร์เน็ตพื้นฐานใช้ได้อย่างไร พัฒนาทางเส้นสายยังง่ายเสียกว่า…