น้องสาวดูรูปวัยเด็กของผม

แล้วบอกว่า “พี่เป็นเด็กเอ๋อ และมีหน้าตาขี้เหร่ในแบบที่ครูจะไม่มาสนใจ” (ตอนนี้ก็ยังคงเป็น :P)

ผมเห็นด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ครุ่นคิด… และตอบกลับไปอย่างขำๆ ว่า

“การที่เราเป็นคนที่ไม่มีใครมารักที่สุด ก็ย่อมดื่มด่ำความงดงามและรสชาติของการที่คนมารักได้มากที่สุด ไม่ใช่เหรอ” 😛

ตราบใดที่มนุษย์เรายังมีความรู้สึกแบบสัมพัทธ์ ตราบนั้นผมก็ยิ่งอยากสัมผัสความต่ำสุดขั้วของเรื่องหนึ่ง ไปจนยังสุดยอดของอีกเรื่องหนึ่งเช่นกัน (Extremely Dynamic Range)

ใคร (เคย) เป็นคนที่ไม่มีใครมารักบ้าง? (หาเพื่อน :P)