จากบทความ “วันภาษาไทยแห่งชาติ” โดย คำ ผกา มติชนสุดฯ August 7, 2009
ปัญหามันอาจไม่ได้อยู่ที่วัยรุ่นหรืออยู่ที่คนใช้ภาษาไทย แต่อยู่ที่ตัวของ “ภาษา” เองที่ดั๊น มามีกฏเกณฑ์ยุ่งยากซับซ้อนเกินกว่าสามัญชนจะเข้าใจ หรือบางทีเหตุที่มาที่ไปของการสะกดอย่างนี้แต่ไม่สะกดอย่างนั้นอาจจะไม่ได้มาจากหลักเกณฑ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนหรอก แต่มาจากความ “เห็นชอบ” ของกลุ่มบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็น “ราชบัณฑิต”
ก็ใคร-ใคร้-ใคร มาบอกเราว่า ต้องเป็นไอศกรีมนะไม่ใช่ไอสครีม อ้อ แล้วคำว่า “ครีม” เนี้ย เราเรียกมันว่าอะไรในภาษาไทย
“สิ่งสำคัญอีกประการหนึ่งที่ทำให้ห้องสมุดแห่งชาติและคนสิงคโปร์ได้เปรียบชาติอื่นก็คือสิงคโปร์ใช้ภาษากลางหรือภาษาสากลของโลก ทั้งอังกฤษ จีน และภาษาอื่นๆ ในภูมิภาค เช่น มลายู สิงหล ฮินดู ฯลฯ นั่นก็คือ มีหนังสือให้คนสิงคโปร์อ่านไม่ว่าคนนั้นจะอ่านเขียนภาษาใด หนังสือเรื่องสำคัญๆ ทุกยุคสมัย นักเขียนสำคัญของชาติใดก็ตาม นักอ่านสิงคโปร์ู้จักได้ในชั่วข้ามคืนเช่นเดียวกับเจ้าของภาษานั้น เพียงแวะไปที่หอสมุดแห่งชาติหรือห้องสมุดท้องถิ่น”
